Rozdział XVII

Dwa dni później dotarli do pierwszego miasta w okręgu Belphegora. Vin był bardzo ciekawy jak wygląda miejsce, którego domeną jest magia, ale tego, co ujrzał zupełnie się nie spodziewał. Przybyli pod wieczór i ulice zasypane śniegiem rozświetlały wielkie kule światła bijące łagodnym, żółtawym światłem. Przy głównej drodze stały rzędy kolorowych kamieniczek i straganików, a mimo późnej pory chodniki roiły się od demonów. Blondyn miał wrażenie, że to w większości młodzież, chociaż już się nauczył, że po piekielnych nie ma co zgadywać. Witryny sklepowe informowały o możliwości zakupu magicznych ksiąg, amuletów i najrozmaitszych towarów, których nie miał okazji zobaczyć nigdzie indziej. Po jakimś czasie zauważył też, iż stroje przechodniów nieco różnią się od tych z innych okręgów. Były bardziej oryginalne, każdy miał jakiś indywidualny element, na pierwszy rzut oka niepotrzebne udziwnienie. Wielu niosło wypchane, skórzane torby lub kilka ksiąg pod pachą.

Na końcu ulicy kamieniczki się rozstąpiły, odsłaniając olbrzymią bramę, której złote pręty, kunsztownie powyginane układały się w napis „Akademia Magii”. Za tym widowiskowym wejściem, widać było szeroki dziedziniec i gmach z białego kamienia. Gdy podjechali bliżej, złociste drzwi otworzyły się na oścież, wpuszczając powóz do środka, a na ziemi nagle zakwitło pole czerwonych róż. Kwiaty eksplodowały w jednej chwili, zasypując całą drogę do głównego wejścia dywanem ze swoich płatków. Z wąskich kanałów z wodą ciągnących się wzdłuż deptaka, którym jechali wytrysnęły strumienie wody i dało się słyszeć okrzyki zaskoczenia żołnierzy Hariatana. Najwyraźniej chłopcy nie spodziewali się takiego przyjęcia.

Powóz stanął przed drzwiami i książę wysiadł, a gęsta warstwa róż stłumiła stukot jego obcasów. Vin wyskoczył za nim, rozglądając się z zaciekawieniem. Na szczycie schodów prowadzących do bramy uczelni czekał mężczyzna o jasnoróżowych włosach i oczach w najintensywniejszym odcieniu turkusu jaki blondyn kiedykolwiek widział. Miał on na sobie czerwony strój z całą gamą wisiorków i ozdób. Ukłonił się nisko przed Lucyferem, zdejmując z głowy cylinder, po czym przypadł do niego, zdjął z namaszczeniem rękawiczkę z jego dłoni i ucałował wierzch palców władcy leciuteńkim muśnięciem warg.

- Witaj, o światło wśród tej mrocznej nocy, przy którym blednie każdy czar - rzekł namiętnie, unosząc rozpalony wzrok na jego twarz. Vin miał ochotę odciągnąć od niego swego księcia, wsiąść w powóz i nie zatrzymywać się aż do Lux. - Jakiż to zaszczyt mieć cię tutaj.

- Wiem - zgodził się Lucyfer z łaskawym uśmiechem, zabierając rękę. - Witaj i ty, Elinorze.

Blondyn poczuł niesmak, widząc jaką przyjemność sprawiły mu komplementy. Jednak Lord Pychy i to pełną gębą, pomyślał z goryczą. I jeszcze to „mieć cię”? Cóż to za dobór słów? Czy ten pyszałek przypuszczał, że władcę Piekła tak po prostu może „mieć”?

- Twoje piękno wciąż zaćmiewa blask wszystkich gwiazd – kontynuował Elinor, prowadząc swego gościa po schodach i nawet się nie oglądając na resztę. - Serafinowie nie stworzyli doskonalszego dzieła. Cały rok wyczekuję dni, kiedy mogę cię ujrzeć.

Zanim jednak weszli do budynku, drzwi otworzyły się na oścież i ze środka wypadł inny demon. Przez chwilę stał tuż przed różowowłosym, jakby nie dowierzając własnym oczom, po czym zrobił wściekłą minę, a Elinor natychmiast puścił swego gościa.

- Miałeś pomóc przygotowywać jadalnię na przybycie... - wzrok demona spoczął na Lucyferze. Stał przez chwilę, zaskoczony, po czym uklęknął szybko, skrywając czerwone ze wstydu policzki pod śliwkowymi włosami.
- K-książę....

- Witaj - władca skinął mu głową, uśmiechając się lekko, na co zielonooki stropił się jeszcze bardziej, tak, że nawet jego uszy nabrały koloru dojrzałych jabłek. Demon wstał z klęczek, skinął głową i wrócił do budowli, rzucając jeszcze rózowowłosemu nie wróżące niczego dobrego spojrzenie.

- Proszę nie zwracać uwagi, mój zastępca to typ spod ciemnej gwiazdy - zaperzył się Elinor, zły, że przerwano mu tak piękny monolog. - Sam nie wiem czemu go jeszcze tu trzymam. Tylko mnie bije, a przy innych udaje słodkiego i nieśmiałego. Proszę tu zaczekać, o słońce moich niebios.

To powiedziawszy przeskoczył przez barierkę, lądując przed Vinem i pozostałymi.

- Jestem Elinor, rektor największej Akademii Magii w Piekle, elitarnej jednostki szkolącej we wszystkich typach tej wspaniałej sztuki. Zapraszam za mną, panowie, wasze pokoje już czekają.

- Wszystkich? - powtórzył Hariatan, unosząc brwi, kiedy rektor już odwracał się, by z powrotem dołączyć do Lucyfera. - Myślałem, że nekromancja jest zakazana.

Elinor zmarszczył nieco zadarty nos, jakby samo to słowo napawało go obrzydzeniem.

- Nekromancja nie jest typem magii, to raczej haniebna skaza na całej tej dziedzinie. Ktokolwiek para lub parał się tak obrzydliwymi czarami, jest napiętnowany na zawsze i powinien zostać strącony do najgłębszych części Tartaru - rzekł lodowato, po czym odwrócił się na obcasie i wszedł po schodach do drzwi.

~***~

Vin padł na wznak na pościel z westchnieniem. Widział ledwie parę korytarzy Akademii, ale budynek już zrobił na nim ogromne wrażenie. Znajdowali się teraz w skrzydle mieszkalnym, zajmowanym przez nauczycieli, a piętro wyżej również najlepszych uczniów. Gorsi i biedniejsi pokoje mieli w miasteczku, które jak się dowiedzieli w całości należało do szkoły. Elinor poprowadził ich paroma korytarzami, każdy przepełniony był ozdobami i rzeźbami zrobionymi przez uczniów oczywiście za pomocą magii. Blondyn dowiedział się, że dzieła takie wytwarzało się przy pomocy magii stworzenia, specjalnej, rzemieślniczej gałęzi, będącej zupełnie indywidualną dziedziną sztuki. Rzeczywiście, gdy patrzyło się na kunsztowne wyroby, trudno było sądzić inaczej.

Pokoje dostani nieduże, ale wygodne i przytulne z dużymi łóżkami, oknami na dziedziniec i dobrze wyposażoną biblioteczką. Blondynowi do towarzystwa przypadł Larf. Mniejszy demon wydawał się nie mieć nic przeciwko, lecz Vin gryzł się z faktem, że nie może mieć u boku swego księcia, by ten nadęty mag przypadkiem nie posunął się za daleko.

- Elinor jest przystojny, co? - zagadnął go przyjaciel, na co służący mało nie poderwał się z łóżka.

- Chyba sobie żartujesz! Facet ma różowe włosy! - warknął z oburzeniem. - Poza tym czy ty nie powinieneś teraz startować do Hariatana?

- Ktoś tu jest zazdrosny - wyszczerzył zęby mniejszy demon. - Ale nie martw się, podobno jest taki w stosunku do wszystkich.

- Pocieszające. Na pewno też wszyscy się tak wdzięczą do jego komplementów – mruknął naburmuszony Vin.

- Książę lubi pochwały. Sam też mógłbyś spróbować powiedzieć coś miłego - zaproponował Larf ze złośliwym uśmieszkiem.

- Mówię i to całkiem szczerze w przeciwieństwie do niektórych błaznów. Mniejsza z tym. O co twojemu chłopakowi chodziło z tą nekromancją? To zabrzmiało jak oskarżenie.

- Nekromancja to magia przywracania zmarłych do życia - wyjaśnił mu miodowooki. - Nie wiem dużo, ale słyszałem, że pierwsze anioły wygnane z nieba właśnie tym się zajmowały.

- To książę nie był pierwszy? - zdumiał się Vin.

- Nie, to chyba było jeszcze jak był młody. W każdym razie nekromancja sprowadza się do jakichś paktów z duchami i jest bardzo niebezpieczna. Elinor się nią brzydzi, jak wszyscy szanujący się magowie.

Blondyn skinął głową w zamyśleniu, świadom, że gdyby wiedział o tym, będąc jeszcze człowiekiem, z pewnością wykorzystałby Dantaliana do czegoś innego niż do uwodzenia szlachcianek.

~***~

Rano Lucyfera obudził dźwięk szkolnego dzwonu wzywającego uczniów na śniadanie. Książę przeciągnął się z niezadowoleniem zauważając, że to kolejny dzień z rzędu, którego nie zaczyna filiżanką herbaty od Vina i przebrał w luźną koszulę, spodnie z wysokim stanem ładnie podkreślające jego pośladki oraz bordowy płaszcz. Poprzedniego dnia widział wyraźną zazdrość na twarzy służącego, kiedy Elinor wychwalał go pod niebiosa. Nie mógł zaprzeczyć, że sprawiło mu to olbrzymią przyjemność. Chciał, by blondyn się nim zachwycał, chociaż wiedział też, że nie powinien go w sobie rozkochiwać, to nie było w porządku, jeśli nie miał zamiaru nic z tym robić. Ale czy rzeczywiście nie miał...? Jedno spojrzenie w lustro na swoje zaróżowione policzki wystarczyło, by książę westchnął z bólem. Gdyby Vin wziął udział w turnieju i wygrał, a pomimo jego kompleksów, Lucyfer wiedział, że szanse na to są całkiem duże, ostatni argument przeciwko zakochaniu się w nim, sromotnie by przepadł. Jasne, miał nikogo lekkomyślnie nie obdarzać uczuciami, ale zdrowy rozsądek zawsze ginął pierwszy.

Ubrany wyszedł na korytarz, w tym samym momencie, kiedy drzwi do sąsiedniego pokoju się otworzyły. Larf i Vin w najlepszej komitywie żartowali ze sobą, najwyraźniej świetnie się bawiąc i książę poczuł, jak jego ogon mimowolnie się jeży. Wiedział, że obaj jego służący nie są sobą absolutnie zainteresowani, mimo to... Uniósł głowę dumnie i chrząknął, patrząc na blondyna z wyższością.

- Witaj, mój książę – rzekł na jego widok mężczyzna, ujmując wyciągniętą rękę i całując jej wierzch. - Wyglądasz dzisiaj zjawiskowo.

Lucyfer poczerwieniał, zupełnie zaskoczony. Nie spodziewał się, że Vin zacznie naśladować Elinora. Komplementy z jego ust jakoś zupełnie inaczej brzmiały niż te z ust rektora. Larf zachichotał, na co władca tylko prychnął i zabrał dłoń.

- Wiem – mruknął.

Mag czekał na nich na schodach i zaprowadził do jadalni, gdzie uczniowie zakwaterowani w akademii. Sala była przyciemniona, ale przytulna, o zielonych ścianach z drewnianymi ornamentami, wypełniona gwarem rozmów aż po sam sufit. Pachniało świeżym jedzeniem i czymś pomiędzy delikatną wonią fiołków a ciętych desek przeznaczonych na budowę nowego domu. Gdy usiedli przy długiej ławie obok ławy nauczycieli, mnóstwo ciekawskich spojrzeń było w nich wlepione, a cichy szmer szeptów niósł się po całej jadalni. Elinor zajął miejsce przy stole gości, gotów ich zabawiać przez cały posiłek.

- Więc wyjeżdżacie już teraz? - zapytał z wielkim żalem.

- Tak, spieszy nam się do Belphegora – westchnął Lucyfer. - Ktoś musi go obudzić, pewnie zapadł w sen zimowy.

- Ah, Belphegor, gwiazdeczka naszej szkoły... - rozmarzył się lektor. - Te włosy...

- ...Których nie czesał od stu lat... - dokończył ze sceptyczną miną książę.

- No tak, ale oczy...

- ...Podkrążone jak u pandy - władca wydawał się świetnie bawić.

- Widzę, że pragniesz moich komplementów tylko dla siebie - zaśmiał się Elinor.

- Kocham Bela, ale naprawdę zaczynam się martwić... Nie chce mu się nawet podnieść grzebienia - westchnął na to Lucyfer.

- Słyszałem, że uśpił Asmodeusza, kiedy ten chciał iść z nim do łóżka - różowłosy zrobił zachwyconą minę, na co książę przytaknął z rozbawieniem.

- Cały on. Myślałby kto, że czeka na tego jedynego.

- Ale na kogo, mój książę, na kogo... - rozmarzył się rektor. W odpowiedzi otrzymał tylko tajemniczy uśmiech, jakby Lucyfer doskonale wiedział, na kogo czeka jego Lord. 

_________________________________________________________________

WR: Oto biedny, króciutki rozdział, za co was bardzo przepraszam jednak nie miałam czasu wymodzić nic dłuższego, a co więcej beta mi wybyła na konwent, więc ze sprawdzaniem też jest kiepsko ;_; Przepraszam i przy następnych przyłożę się bardziej ;_; Dzięki za wszystkie komentarze, mam nadzieję że to też zostawicie swoją opinię :D Do soboty :D