WS: Rozdział 3

Serce Archanioła Uzdrowień waliło jak oszalałe, gdy cofnął się gwałtownie, chcąc uciec przed przeczesującym stojących w rzędzie rekrutów wzrokiem Samaela. Demon za nim warknął, kiedy na niego wpadł i popchnął do przodu tak, że Rafael wleciał prosto w pierwszą linię żołnierzy, robiąc przy tym małe zamieszanie. Teraz było już za późno na ucieczkę. Zarówno Lord, jak i jego generał spojrzeli w tamtą stronę. Skrzydlaty zauważył zaskoczenie odbijające się na twarzy Gniewnego Pana i zamarł. Tak miał wyglądać jego koniec? Czy będzie zmuszony walczyć z jednym ze swoich dawnych przyjaciół? Nie chciał tego. Nie lubił przemocy, a przede wszystkim nie lubił ranić bliskich. Może to głupie, że wciąż uważał Samaela za takiego, ale tak było i nie potrafił tego zmienić.

- Co to za bójki? Tak się palicie do walki? - Vestar podjechał do niego, ze złością ściągając wodze konia. - Mało wam, że mamy wojnę? Chciałoby się przetrzepać parę tyłków? Poucinać skrzydełka?

Za Rafim rozległ się cichy pomruk aprobaty. Pan Uzdrowień zadrżał lekko, czując na plecach nieprzyjemne mrowienie na wzmiankę o ucinaniu skrzydeł.

- No to się grubo rozczarujecie – rzekł generał ciszej. W jego głosie czaił się żal i Rafael nagle poczuł nieokreślony przypływ sympatii dla żołnierza. - Nie macie prawa robić rzezi. Walka ma być czysta, równa, bez żadnych podstępów. Nie użynamy im skrzydeł, tak jak oni nie użynają nam rogów i ogonów.

- Użynają! - rozległ się głos z tłumu, a kiedy wszyscy spojrzeli w tamtą stronę, dodał ciszej. - Niektórzy użynają...

- Niektórzy użynają. Czy to znaczy, że musicie zniżać się do ich poziomu? Tylko najgorsze ścierwa robią coś takiego – powiedział mu Vestar. - Jeśli chcesz, proszę bardzo. Ale nie w moim oddziale.

Zapała ciążąca cisza, podczas której Samael podjechał do generała i zatrzymał konia przy jego boku.

- Pewnie myślisz, że nikt się nie dowie, prawda? - zapytał, a jego rdzawe wargi wykrzywił drapieżny uśmiech. Rafi spuścił wzrok z bólem. To nie był Sammy, którego znał. - W takim razie się mylisz. Mogę patrzeć, gdzie chcę, dopóki jesteś na ziemiach Lucyfera i bądź pewien, że zostaniesz odnaleziony. Nie potrzebuję w swoim wojsku najniższych kanalii.

Vestar uniósł brwi, słysząc te słowa, ale nie skomentował. Nie spodziewał się, że Lord stanie po jego stronie.

- Te drzwi na lewo prowadzą do zbrojowni. Ci, którzy nie mają miecza, mogą jakiś stamtąd wziąć. Potem podzielcie się w pary, a ja będę obserwował, na ile was stać – powiedział tylko, wskazując im drewniane wrota.

- Przepraszam, ja jestem medykiem... - zaczął Rafi, ściskając wisząca przy swoim boku broń, którą Michał kazał mu wziąć ze sobą.

- Medyk musi umieć walczyć tak samo, jak każdy inny. Myślisz, że ktoś cię obroni, jak przełamią naszą linię? - ofuknął go generał. - Jak ci na imię, chłopcze?

- V-vincent – wymyślił na poczekaniu archanioł, nerwowo zerkając na Samaela.

- Więc znajdź sobie parę, Vincencie i zrób użytek ze swojego miecza. Liczę, że wiesz jak – Vestar już miał odjechać, ale Gniewny Pan go zatrzymał.

- Vincent będzie trenował ze mną – powiedział, a jego mina nie wróżyła niczego dobrego. - Niech zobaczą, co znaczy porządna technika.

- No... Dobrze. Ale nie zamęcz go – zgodził się niepewnie generał. Odjechał na bok, by wszystko lepiej widzieć, nie zwracając uwagi na błagalne spojrzenia Rafaela i zostawiając go samego z Lordem. Samael wyciągnął miecz ze świstem i archanioł miał wielką ochotę wziąć nogi za pas. Nie znał się na walce, wolał pokojowe rozwiązania.

- Broń się – rzekł Gniewny Pan, unosząc brodę do góry. W jego oczach nie było ani cienia sympatii. Może go nie poznał? Niemożliwe. Przecież Rafael prawie nic się nie zmienił. Ale w takim razie dlaczego nic nie mówił? Anioł prawie miał nadzieję, że Samael jakoś da mu do zrozumienia, że zauważył jego obecność. Nie mając zbytniego wyboru, również dobył broni i stanął naprzeciwko Lorda z determinacją w oczach.

- Wyprostuj się. Ostrze bardziej do góry i przesuń palce, bo szybko zmęczy ci się ręka – poinstruował go szarowłosy. Rafi przygryzł wargę z upokorzeniem i zrobił, co mu kazano. Umiał trzymać miecz, nie był taki głupi. Przez to zdenerwowanie popełniał idiotyczne błędy.

- Nie miałeś broni w ręku od buntu Lucyfera? - nie wiadomo kiedy, Samael znalazł się za nim, a jego ciepły oddech owionął ucho archanioła. Czubek ostrza przesunął się delikatnie po jego łopatce tam, gdzie powinny być skrzydła.

- Jestem medykiem – wyszeptał Rafael. Chyba jednak wolał, żeby Lord nie zauważał jego obecności.

- Doskonale to wiem, Rafaelu. Jesteś medykiem, nie szpiegiem – odrzekł rozbawiony Samael.

- Więc mnie wydaj – rzekł hardo archanioł.

- Nie. Po co? Nie uważam cię za zagrożenie. Jeśli coś wykombinujesz, zawsze mogę cię nabić na pal – Lord wyszczerzył zęby w paskudnym uśmiechu. Pan Uzdrowień zacisnął pięści. Skąd w jego dawnym przyjacielu wzięło się tyle złości? Nie rozumiał tego. Samael zawsze był samotnikiem, indywidualistą, ale miał dobre serce. Czy naprawdę od początku kryło się w nim szaleństwo, jak uważał Michał, czy może po prostu z jakiegoś powodu zamknął się przed światem? Kim teraz był? Rafi w Niebie często go bronił, ale teraz nie umiał powiedzieć, czy słusznie.

- Nie zrobiłbyś tego.. - wyszeptał, patrząc w czarne jak węgle oczy.

- Mylisz się, Rafaelu. Zrobię. Nieraz robiłem i zrobię jeszcze wiele razy – odrzekł z jakąś dziwną satysfakcją Samael. - A teraz podnieś ten miecz. Wszyscy dookoła już walczą.

~~***~~

Obiad podawano w dużej sali w koszarach, pełnej drewnianych stołów. Ćwiczyli przez całe przedpołudnie i Rafael był przekonany, że jutro jego skóra będzie cała fioletowa. Ku jego zaskoczeniu jednak, Samael nie starał się zrobić mu żadnej trwałej krzywdy. Parę siniaków, jasne, ale nic innego. Co więcej, naprawdę chciał go czegoś nauczyć. Może to dlatego, że Vestar ciągle miał na nich oko.

- Vincent! - rozległ się znajomy głos i obok niego wylądował Davio z talerzem. Blondyn wydawał się zadowolony, chociaż jego schludna wcześniej koszula była cała brudna. - Rany, jestem w tym beznadziejny – stwierdził, wbijając widelec w swoją porcję niczym głodny wilk. - Czego od ciebie chciał Lord? Dziwię się, że jeszcze żyjesz.

- On... - zaczął Rafi, ale nie zdołał dokończyć, bo naprzeciwko nich usiadł potężny demon. Mięśnie jego szerokich ramion widać było nawet pod tuniką, a dłonie miał niczym talerze. Archanioł zauważył, że od wewnątrz pokrywały je odciski i nagniotki. Uśmiechał się jednak poczciwie, a w jego oczy wypełniało przyjazne ciepło.

- Nie strasz go, Davio – skarcił blondyna. - To na pewno nic wielkiego. Jestem Hullen, ćwiczyłem z nim.

- Bo ciebie porwał Lord – wtrącił wesoło Davio. - Ale on jest tak samo beznadziejny jak jak.

- Jestem drwalem – usprawiedliwił się Hullen. - Przywykłem do siekiery.

- Ja przywykłem do łuku, ale cóż, jak się nie ma co się lubi... - rozległ się beztroski głos i przy boku Rafaela rozsiadł się jakiś szatyn. Jego sterczące na wszystkie strony włosy podtrzymywała zielona, materiałowa opaska, z której wystawał cieniutki, samotny warkoczyk.

- Znamy się? - zapytał Davio, unosząc brwi krytycznie, chociaż wyglądał na zaciekawionego.

- Nie, ale chętnie poznam cię bliżej, śliczny. Jestem Leta, najlepszy łucznik w Piekle – oznajmił demon z zadowoleniem.

- Naprawdę? - Rafi przysunął się do niego z podziwem na twarzy.

- Jasne! Znaczy, nikt tego nie sprawdził, ale jeśli jest ktoś lepszy, to ja już sobie nie wyobrażam, jak to wygląda – wzruszył ramionami Leta.

- Chciałbym zobaczyć – stwierdził zachwycony archanioł.

- Pewnie będziesz miał szansę. Ej, nie wywyższam się, naprawdę jestem dobry – dodał łucznik, widząc sceptyczne miny Hullena i Davio.

- Jak na razie musimy skończyć jeść. Zaraz zaczyna się trening, a nie chciałbym narazić się Samaelowi – westchnął blondyn i wstał. Reszta zgodziła się i poszła jego śladem.

~~***~~

Vestar nie sądził, że wypuszczanie kilku cerberów na obijających się żołnierzy było najlepszym pomysłem, ale Gniewny Pan się nie ugiął. Generał miał tylko nadzieję, że zwierzaki są przez niego dobrze wytresowane i nie poodgryzają głowy każdej ze swoich ofiar. Biedne wojsko miało przebiec drogą przez las do niewielkiego jeziorka, ścigane przez trzygłowe bestie, które miały nastraszyć każdego, kto się obijał, albo zboczył z trasy. Samael wyglądał na zachwyconego, zobaczywszy miny demonów, kiedy wycie rozległo się po raz pierwszy.

- Powiedz, że nie przeszło ci to przez głowę – rzekł niewinnie, kiedy Vestar rzucił mu karcące spojrzenie.

- Nie wiedziałem nawet, że masz te stwory! Na łaskę, to jak zepchnąć kogoś z dachu, żeby nauczył się latać! - jęknął generał.

- A to złe, bo...? - Lord Gniewu wyraźnie świetnie się bawił. To było nieco przerażające, bo do tej pory czarnowłosy nie kojarzył go tylko z niewzruszoną lodową ścianą. Nie był pewien, która wersja bardziej mu się nie podobała.

- Spokojnie, nie dam im zjeść wszystkich – zapewnił Samael, widząc jego minę. Z jakiegoś powodu wcale nie zabrzmiało to pocieszająco.

Ruszyli konno drogą, którą pobiegli żołnierze. Jeziorko nie było strasznie daleko, ale ścieżka prowadziła po wzgórzach i ciągle skręcała między drzewami. Łatwo było wpaść w jakieś zarośla, albo do rowu. Niestety, żołnierz musiał przywiązywać uwagę do tego, co go otaczało. To część treningu.

Jechali w milczeniu, bo też nie mieli o czym rozmawiać. Vestar nie miał zamiaru wybaczyć Samaelowi tego, co zrobił jemu i Serafinowi, a Lord nie był osobą, która łatwo nawiązywała kontakty z innymi. Poza tym, jak zauważył generał, kiedy jego złośliwy uśmieszek zniknął, jego miejsce zajęło coś, czego nie potrafił do końca opisać. Zmartwienie? Troska? Złość? A może nawet strach? To ostatnie czarnowłosy natychmiast wykluczył. Czego mógł się bać wielki Gniewny Pan?

Samael natomiast myślał o Rafaelu. Kiedy widział go po raz ostatni? Raczej nie na wojnie, Rafi nigdy nie stawał do bezpośredniej walki. Czyżby wtedy, gdy został wygnany? Przecież to było wieki temu, a mimo to rysy twarzy Pana Uzdrowień wciąż pozostawały żywe. Nie cieszył się, że go widzi. Przypominał mu o Niebie, wszystkim co zostawił za sobą. Zarówno dobrym, jak i złym. A co najgorsze, budził w nim zupełnie absurdalne poczucie, że zaraz będzie musiał na nowo wziąć swoją kosę.

Z drugiej strony, już zapomniał jak ciepły może być uśmiech Rafaela. Cóż, skoro archanioł już tu był, można będzie się z nim trochę zabawić tak, żeby już więcej nie wrócił.

Kiedy dojechali na miejsce, zobaczyli zgromadzonych przy jeziorku żołnierzy.

Wszyscy wydawali się cali, chociaż zmęczeni i nieco przestraszeni. Vestar zeskoczył z konia, chcąc ich sprawdzić, czy nikt się nie zgubił, ale w tym samym momencie spomiędzy drzew wyskoczył wielki, trzygłowy pies. Pochylił łby, szczerząc zęby, a demony cofnęły się gwałtownie. Ktoś sięgnął po swój łuk, a Vestar dobył miecza, gotów walczyć ze stworem.

- Nie, stop! - rozległ się głos i cerber położył się na ziemi, a z jego grzbietu wyskoczył niezauważony przez nikogo demon. Generał go pamiętał, to był ten, nad którym Samael się znęcał... Vincent, chyba tak się nazywał. Ale jakim cudem dzieciak oswoił to psisko?

Rafi tymczasem zupełnie niewzruszony uwagą, jaka była na niego skierowana, podrapał wszystkie trzy głowy za uszami, śmiejąc się, kiedy wielkie nosy ocierały się o jego brzuch, niemalże wywracając go na ziemię.

- Niesamowite – stwierdził łucznik, który tak szybko sięgnął po broń. Na jego twarzy widać było pełen niedowierzania i podziwu uśmiech.

- Jest bardzo miły – zapewnił go niebieskooki.

- Cóż, Samaelu. Wydaje mi się, że twój piesek został oswojony – rzekł z rozbawieniem generał, zerkając na Lorda. Gniewny Pan jednak nie wyglądał ani na złego, ani też zaskoczonego. Raczej... Pełnego uznania? Co to miało znaczyć?

- No dobrze. Udało się, wszyscy przeżyli, co jest miły zaskoczeniem – kontynuował, odwracając się do wojska. - Vincencie, zejdź z tego psa. Skoro skończyliśmy rozgrzewkę, czas na prawdziwy trening.

Żołnierze jęknęli jak jeden mąż, ale widząc surowe spojrzenie Samaela, natychmiast umilkli.

~~***~~

Wieczorem, kiedy wszyscy już zasnęli, Rafi po cichu zakradł się do łaźni. Nie chciał iść się myć, gdy roiło się tam od innych demonów, bo wiedział, że blizny na jego plecach zwróciłyby uwagę. Musiałby wymyślać, skąd się wzięły, a nie lubił kłamać.

Był wykończony bardziej, niż po nocnym dyżurze. Wszystko go bolało i już widział pierwsze pojawiające się siniaki. Podziwiał chłopców Michała, którzy przecież przeżywali coś takiego na co dzień. A może i więcej, bo przypuszczał, że Vestar potraktował nowicjuszy z pewną taryfą ulgową, przynajmniej pierwszego dnia.

Nie mógł powiedzieć, że poszło mu świetnie. Szybko się męczył, nie był skory do przemocy i miał w sobie mało zdecydowania, jeśli chodzi o walkę. Widział, jak generał mierzy go surowym wzrokiem i czasem miał ochotę zapaść się pod ziemię. Zwłaszcza, że Samael nie spuszczał z niego czujnego spojrzenia. Musiał mieć go teraz za straszną niedojdę.

Zdjął zabrudzoną ziemią i spoconą tunikę, po czym szybko pozbył się spodni. Śnieg stopniał już jakiś czas temu, ale nocami dalej panował chłód, więc chciał zrobić to najszybciej jak się dało. Na szczęście był przyzwyczajony, bo w biednych wioskach poukrywanych gdzieś na skraju Nieba, warunki wcale nie były lepsze i nieraz musiał znosić wiele niedogodności. Lekarz walczył o życie, a co za tym szło, musiał się do niego dobrze przystosować.

Zacisnął zęby i wziął jedno z wiader z wodą, po czym szybko wylał je na siebie. Drżąc, zeskrobał ze skóry warstwę brudu, która zgromadziła się na niej podczas biegania po lesie, po czym szybko sięgnął po ręcznik i owinął się nim, chcąc uratować chociaż odrobinę ciepła.

- Hej. Nocny prysznic? - rozległ się za nim wesoły głos. Prawie podskoczył i szybko odwrócił się, by zobaczyć, kto do niego mówi. Leta, ubrany w jedynie spodnie, odkładał właśnie wiadro z wodą. - Nie zauważyłeś mnie, prawda? Żołnierz powinien wytężać swoją uwagę – powiedział, przedrzeźniając poważny ton Vestara. Rafi mimowolnie się uśmiechnął.

- Nie chciałem pchać się, jak wszyscy będą – wyjaśnił, otulając się ręcznikiem szczelniej.

- Rozumiem. Nie wiadomo, czego można się spodziewać, a ty nie należysz do nieatrakcyjnych – zgodził się łucznik. Dopiero po chwili archanioł zrozumiał, o co mu chodziło i spłonił się rumieńcem.

- C-co... Nie, zupełnie nie o to mi chodziło! - zaprotestował.

- Nie? No cóż, w każdym razie uważaj. Mówią, że Gniewny Pan nie jest zbyt zainteresowany seksem, ale kto go tam wie – Leta wyszczerzył zęby, po czym zarzucił na siebie tunikę i ruszył do wyjścia.

- Sam to wymyśliłeś! - zawołał za nim Rafi, po czym szybko ubrał się i również opuścił łaźnię. Nigdy nie wiadomo było, co wstąpiło w Samaela przez te lata życia w samotności.

~~***~~

Gniewny Pan musiał przyznać, że Vestar zabrał się za swój nowy oddział z prawdziwym rozmachem. Nie zwracał uwagi na nienawistne spojrzenia rzucane mu przez wykończonych żołnierzy i nie pozwalał sobie wleźć na głowę, a do tego zmuszał każdego, by dawał z siebie wszystko. Nawet Rafael, który raczej nie miał kondycji pozwalającej mu przebiec w ciągu dnia maraton, starał się jak potrafił. Inna sprawa, że zawsze to robił, gdy ktoś dał mu jakieś zadanie. Generał jednak zdawał się nie doceniać jego wysiłków. Archanioł Uzdrowień często zostawał w tyle, nieraz pod opieką jednego ze swoich nowo znalezionych przyjaciół, a Samael widział minę Vestara, za każdym razem, gdy Rafaelowi coś nie wychodziło. Musiał przyznać, że było to ciekawe. Widział tylko dwie możliwości – albo czarnowłosy nakaże mu opuścić oddział, albo anioł dopnie swego i zostanie porządnym żołnierzem.

Cerber ciągle nie opuszczał skrzydlatego nawet na krok i Samael czuł się tym trochę urażony. W końcu to on znalazł jego i jego rodzeństwo w lesie, skulone przy zakrwawionym ciele ich matki i przygarnął do siebie, na kilka dobrych miesięcy pogrążając zamek w zupełnym chaosie. I co dostawał w zamian? Maślane oczy do archanioła. Nie, żeby Rafael nie był najlepiej radzącą sobie ze zwierzętami osobą, jaką znał...

Przypomniało mu się, że kiedy był mały, łapał motyle i wyrywał im skrzydła. Gdy Pan Uzdrowień się o tym dowiedział, strasznie się na niego rozzłościł i poskarżył Metatronowi. Biedny serafin musiał długo uspokajać zrozpaczonego losem owadów podopiecznego. W końcu kazał im się pogodzić i Rafael spędził cały dzień na pokazywaniu Samaelowi najróżniejszych rodzajów motyli i opowiadaniu o nich z dziecięcym podekscytowaniem. Gniewny Pan pamiętał, że mu się to podobało i chyba nigdy więcej nie skrzywdził zwierzęcia. 

_____________________________________________________

WR: Jak obiecałam, jest i trzeci rozdział! Nie jest idealny, wiemmm, ale co zrobić. Jeszcze Scarlett mi się zleniła i go nie zbetowała, więc jest tylko tyle, ile sama zdołałam poprawić. Ale jest. To postęp. A w ogóle to głupi blogspot zjada mi entery, więc przepraszam za tą jedną bryłę teksu.

P.S. Nie obiecuję, że następny będzie zaraz za tydzień, ale musicie mieć wiarę.